Tıkla, dinle butonundaki müzik eşliğinde (Zack Hemsey - The Way) aşağıdaki yazıyı yazdım.

SON

Mücadele etmekten asla vazgeçmeyen bünyesi o hastane koridorunda son kez ilerletiliyordu. En son ne zaman bilinçli idi bilinmez. Ailesi, ondan uzun süredir habersizdi ve yokluğunu dünya üzerindeki en rahatsız edici duygularla birlikte kabullenmeye başlamışlardı. Kalp atışlarını hisseden makine uyarılar verdiği için apar topar ameliyathaneye götürülüyordu. Bedeni, kendisini çepeçevre saran virüse yenik düşüyordu. Ölümle yaşamın arasındaki o ince çizgiye artık çok yakın sayılırdı. Çizgiden ileri ya da geri atacağı tek bir adım, onun kaderinde yeni dolambaçlar çizecek ya da tüm yollarını kapatacaktı. Bir film şeridine benzer derler hayat. Koridor boyunca uzanan o soğuk beyaz duvarlar da onun için bir şerit sayılabilirdi. Koridorun sonunda bitecek bir film… Farkına varmadan veda edilecek o yüzler. Ölü bedenini ıslatacak son gözyaşları. Kim bilir bu zamana kadar kaç kişi bu bedenin omzunda ağladı. Kimi zaman sevinçten, kimi zaman mutluluktan. Son kez ağlanan omuzlardan bahsediyorum. En son kimin omzunda son kez ağladın? Gözyaşları biriktirir insan omuzlarında, ve yaşadığı hayatta ne kadar çok sevilirse, o kadar çok gözyaşı biriktirir sevdiklerine ait. Tüm bunları yanında götürür insan. Gözlerinde kaydettiği tüm sevinci ve üzüntüyü dolmuş bir film rulosu gibi yanına alır ve toprağa götürür. Toprağın altında, üstünden daha çok altın küre ödülü kazandıracak filmlerin kayıtları vardır. İşlenmemiş, ve tek kameramanıyla birlikte yok olmuş. Onun da kayıt görevi bu gece son buluyordu. Telefon numarası tuşlandı, ve doktorun ağzından şu cümleler döküldü:

-Durumu hiç iyi değil. Hastaneye gelmelisiniz.